Ancora dal cassetto dei diari: un pomeriggio di primavera a Gatteo a Mare, anno 2003. Mamma Pierina e “la su vòia ad fè ‘na caminèda”.

“Dai, faséma ‘na caminèda…”

A’n croid m’al mì urèci: l’è pròpri la mi ma, c’l a m pòrta fòra ad cà?

Sé, parché ormai la è dvénta ‘na vcìna ad utènta an e l’an scàpa mai.

La sta sèmpra ma la finèstra a guardè la zénta chi pasa.

“Eh, u n è piò còm una vòlta. Ormai u s véid i nìr, i cinéis, i albaneis chi sta in t e’ condominio, sa chi burdél sémpra in zeir.”

E pù, da quand l’a è mòrta l’Ada ad Nicio, che la éra ènca piò zòvna ca ne lì, t’la cà lé impèta u n s véid nisòun.

“Andéma a fè ‘na caminèda. A putém arivè a maréina, pianéin pianéin, a purtém ènca la Cinzia sa nòun. Vut avnéi s’la nòna? A t faz avdèi la scòla d’la tu ma. Ciud a cèva la porta, Cinzia, a m arcmànd! Andéma vèrs e’ fiòm? L’è pròpri ‘na bèla zurnèda. T’è vést quant chèsi ch’i a costruei? Ona drida ch l’èlta. Què u i stèva Blèt, t’at arcòrd?”